czytaj: bożolé
Beaujolais jest to region winiarski we Francji, bardzo charakterystyczny. Położony na południe od Burgundii, często wymieniany z nią jako jej przedłużenie. Według mnie powinien zdecydowanie być traktowany jako kompletnie autonomiczny region. Jest ojczyzną szczepu Gamay i słynie na świecie z młodych czerwonych win Beaujolais Nouveaum, których święto obchodzone jest w trzeci czwartek listopada. Samo gamay to czerwona odmiana winorośli, a wina w tym regionie produkuje się metodą maceracji węglowej, również charakterystyczna cecha tego regionu.
Położenie
Region to pas winnic o szerokości około 10 km i długości 150 km, obszar uprawy winorośli rozciąga się z północy na południe od Mâcon (sąsiadującego z południowym Maconnais), prawie 70 km do miasta Lyon na południu, na zachodnim brzegu rzeki Saône. Obszar ten jest bardzo zróżnicowany klimatycznie i glebowo i jedynym jego wspólnym mianownikiem są przepisy apelacji określające jako jeden tylko szczep do produkcji wina – gamay. Powszechne nasadzenia Gamay sprawiają, że Beaujolais jest jednym z niewielu regionów świata tak bardzo skoncentrowanych na jednej odmianie winorośli. Chociaż inne odmiany są dozwolone (w niewielkich ilościach), w większości przypadków czerwone Beaujolais będzie w całości wykonane z Gamay.
Charakter win produkowanych tutaj jest tak samo zróżnicowany jak warunki uprawy. Północna część Beaujolais składa się z granitowych wzgórz z domieszką gliny i wapienia, podczas gdy na południu dominują bogatsze gleby oparte na glinie i piaskowcu oraz znacznie bardziej płaska topografia. To zróżnicowanie terenu jest dominującym czynnikiem na północy, gdzie powstają typowo aromatyczne, strukturalne i złożone wina w przeciwieństwie do lżejszego, młodszego i bardziej owocowego stylu na południu.
Na samej północy, gdzie przeważają suche gleby z granitowym podłożem, znajduje się 10 wyróżnionych apelacji (cru), które mogą oznaczać wino swoją nazwą (bez Beaujolais). Wino w nich produkowane jest często starzone w beczkach i posiada względnie długi potencjał dojrzewania wina. Przykładami mogą być AOC Moulin-à-Vent albo AOC St.-Amour.
W rejonie środkowym, gdzie również przeważają gleby o podłożu granitowo-łupkowo-porfirowym produkuje się wina średniej jakości w ramach apelacji AOC Beaujolais-Villages, które posiadają bardziej wyrównany charakter od win z południa.
W rejonie południowym przeważają gleby gliniasto-wapienne, które nadają winom cierpki i świeży smak. Wina te stanowią 2/3 całej produkcji regionu, mają charakter produktu masowego i są sprzedawane pod marką ogólnej apelacji Beaujolais, bez dodatkowych określeń.
Na koniec w całym regionie produkuje się dwa dość szczególne wina oznaczone jako beaujolais nouveau albo beaujolais primeur. Nie są przeznaczone do starzenia, a do wypicia wkrótce po wyprodukowaniu. Oba wina są wypuszczane na rynek w trzeci czwartek listopada, w tzw. święto Beaujolais. Oba gatunki bywają utożsamiane ze sobą, jednak istnieje między nimi drobna różnica dotycząca czasu zbioru oraz dopuszczalnych dat sprzedaży. Beaujolais primeur wolno sprzedawać do 31 stycznia następnego roku, zaś nouveau do 31 sierpnia.
Większość beaujolais nouveau produkuje się w regionie południowym, choć winnice posiadające prawo do apelacji Villages również je czasem produkują, zwłaszcza w gorszych latach, kiedy wiadomo, że wino z danego rocznika i tak nie będzie miało dużego potencjału dojrzewania.
Klimat
Beaujolais charakteryzuje się klimatem kontynentalnym czy nawet pół kontynentalnym, łagodzonym przez obecność Masywu Centralnego na zachodzie i Alp na wschodzie. Zapewnia to stosunkowo ciepły okres wegetacji, co czyni go idealnym do generowania dojrzałych, owocowych smaków, które charakteryzują poszczególne wina w stylu nouveau. Bliskość Morza Śródziemnego ma wpływ na klimat. Region jest ogólnie rzecz biorąc, cieplejszy niż Burgundia z winoroślą, która jest w stanie w pełni dojrzewać. W chwili, gdy Beaujolais Nouveau jest wypuszczane pod koniec listopada na rynek, przedgórza w zachodnich regionach zwykle pokrywa już śnieg. Częstym zagrożeniem dla winiarstwa są wiosenne przymrozki.
Historia
Region Beaujolais był po raz pierwszy uprawiany przez Rzymian, którzy obsadzali tereny wzdłuż swojego szlaku handlowego w górę doliny rzeki Saône. Najbardziej zauważalną rzymską winnicą była Brulliacus położona na zboczu Mont Brouilly. Rzymianie sadzili również winnice w okolicach Morgon. Od VII wieku poprzez średniowiecze, większość uprawy winorośli i produkcji wina była wykonywana przez mnichów benedyktyńskich. W X wieku region otrzymał swoją nazwę od miasta Beaujeu na Rodanie i był rządzony przez panów Beaujeu aż do XV wieku, kiedy to został scedowany na księstwo Burgundii. Wina z Beaujolais były głównie ograniczone do rynków wzdłuż Saône i Rhône, głównie w mieście Lyon.
Rozbudowa francuskiego systemu kolejowego w XIX wieku otworzyła lukratywny rynek paryski. Region Beaujolais zyskał rozgłos w XIX wieku dzięki młodym, owocowym winom „nouveau”. Nie starzejąc się w beczkach, wina te były często sprzedawane i konsumowane zaledwie kilka tygodni po zbiorach – w wielu przypadkach fermentacja alkoholowa kończyła się w trakcie transportu win do punktu sprzedaży. Takie świeże, żywe wina okazały się bardzo popularne w dużych miastach, w Paryżu, a nawet w Londynie, i cieszono się nimi przez zimowe miesiące, dopóki na rynek nie trafili ich poważniejsi, dobrze zbudowani kuzyni. Pierwsza wzmianka o winach Beaujolais w języku angielskim pojawiła się wkrótce potem, gdy Cyrus Redding opisał wina z Moulin-à-Vent i Saint-Amour jako tanie i najlepiej spożywane za młodu. Dziś, zgodnie z przepisami apelacyjnymi, wina Nouveau są oficjalnie wypuszczane w trzeci czwartek listopada.
W XIX wieku produkcja wina w Beaujolais również uległa pewnemu rozłamowi. Południowa część regionu przyjęła lekki, owocowy i młodzieńczy styl wina, aby zaspokoić miejski popyt w pobliskim Lyonie. Tymczasem północna część regionu podążała w kierunku bardziej burgundzkim, produkując wina bardziej dojrzałe, zdolne do przetrwania w tranzycie na bardziej odległe rynki (Mâcon i rynki północnej Francji). Ten podział częściowo kształtuje dzisiejszy region, z dziesięcioma crus i „Villages” głównie w sektorze północnym. Południe dostarcza wielu winogron przeznaczonych do Beaujolais Nouveau, które, mimo że minęło kilkadziesiąt lat od szczytu popularności w latach osiemdziesiątych, nadal stanowi ważny sektor rynku. Mimo to wielu komentatorów łatwo przecenia znaczenie kategorii Beaujolais Nouveau w regionie. Nawet w latach 80. (kiedy produkowano około 50 mln litrów rocznie) kategoria ta nigdy nie stanowiła więcej niż połowę całkowitej produkcji w regionie.
W miarę jak kolejni producenci Beaujolais próbowali wykorzystać „szaleństwo Nouveau”, produkcja zwykłego Beaujolais spadała, a pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku nastąpił ostateczny odwrót. Do tego momentu całe wino Beaujolais zyskało negatywną reputację wśród konsumentów, którzy kojarzyli wina oparte na Gamay z lekko słodkimi, prostymi, lekkimi winami, które charakteryzowały Beaujolais Nouveau. Producenci pozostawali z nadwyżką wina, którą władze francuskie zmuszały do redukcji poprzez obowiązkową destylację. W odpowiedzi na to, ponownie położono nacisk na produkcję bardziej złożonych win, które przed wypuszczeniem na rynek są dłużej starzone w dębowych beczkach. W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby win butelkowanych w stylu terroir, produkowanych z pojedynczych winnic lub w jednej z gmin Cru Beaujolais, gdzie nazwa gminy jest dozwolona do umieszczenia na etykiecie.
Gamay
Obecnie wiadomo, że Gamay noir jest krzyżówką pinot noir i dawnej białej odmiany Gouais, tej ostatniej, środkowoeuropejskiej, która prawdopodobnie została wprowadzona do północno-wschodniej Francji przez Rzymian. Winogrono przyniosło ulgę plantatorom po upadku Czarnej Śmierci. W przeciwieństwie do pinot noir, Gamay dojrzewało dwa tygodnie wcześniej i było mniej trudne w uprawie. Dawało też mocne, bardziej owocowe wino w znacznie większej obfitości. W lipcu 1395 roku książę Burgundii Filip Śmiały zdelegalizował uprawę Gamay jako „bardzo złą i nielojalną roślinę”, częściowo z powodu zajmowania przez tę odmianę ziemi, którą można było przeznaczyć na bardziej „elegancki” pinot noir. Sześćdziesiąt lat później Filip Dobry wydał kolejny edykt przeciwko Gamay, w którym stwierdził, że powodem zakazu jest to, że „Książęta Burgundii są znani jako panowie najlepszych win w Chrześcijaństwie. Utrzymamy naszą reputację”. Edykty miały wpływ na przesunięcie nasadzeń Gamay na południe, poza główny region Burgundii i do opartych na granicie gleb Beaujolais, gdzie winogrono rozwijało się doskonale.
Skandale
Po roczniku 2001, ponad 1,1 miliona skrzynek wina Beaujolais (w większości Beaujolais Nouveau) musiało zostać zniszczone lub poddane destylacji z powodu słabej sprzedaży, jako część konsumenckiego sprzeciwu wobec popularności Beaujolais Nouveau. Francuski krytyk winiarski François Mauss twierdził w wywiadzie udzielonym lokalnej gazecie Lyon Mag, że powodem tego sprzeciwu była niska jakość Beaujolais Nouveau, która zalała rynek w ostatnich dekadach. Twierdził, że producenci Beaujolais przez długi czas ignorowali sygnały ostrzegawcze o nadchodzącym odwrocie i kontynuowali produkcję tego, co Mauss określił mianem vin de merde (wino gówniane). Wywołało to oburzenie wśród producentów Beaujolais, a następnie stowarzyszenie 56 producentów spółdzielczych złożyło pozew przeciwko Lyon Mag za opublikowanie komentarzy Maussa.
Zamiast pozywać za zniesławienie, producenci złożyli pozew na podstawie niejasnego francuskiego prawa, które karze za oczernianie francuskich produktów. W styczniu 2003 roku sąd w Villefranche-sur-Saône przyznał rację producentom Beaujolais i zasądził kwotę 350 000 USD, co miało doprowadzić do zaprzestania działalności przez małe wydawnictwo. Zły rozgłos, jaki wywołała „sprawa gównianego wina”, był szeroki, a kilka wydawnictw, takich jak Le Monde, The Times, The New York Times i Herald Tribune, zamieściło krytyczne lub satyryczne artykuły na temat decyzji sądu. W 2005 roku najwyższy sąd apelacyjny uchylił i stwierdził, że nie było podstawy do wniesienia pozwu przeciwko publikacji, a winiarzom z Beaujolais nakazano zapłacić 2 000 euro (2 442 USD) kosztów sądowych na rzecz Lyon Mag.
W 2005 roku firma Vins Georges Duboeuf została oskarżona o zmieszanie wina niskiej klasy z lepszymi rocznikami po nierównym zbiorze w 2004 roku Georges Duboeuf zaprzeczył niewłaściwym działaniom, obwiniając błąd ludzki i wskazując, że żadne z dotkniętych win nie zostało wydane konsumentom. Bezpośrednio odpowiedzialny kierownik produkcji przyznał się do swoich czynów i podał do dymisji, a sąd uznał, że popełniono zarówno „oszustwo, jak i próbę oszustwa dotyczącego pochodzenia i jakości win” W sprawę zamieszanych było mniej niż 200 tys. litrów z rocznej 270-milionowej produkcji firmy, ale L’Affaire Duboeuf, jak ją nazwano, uznano za poważny skandal.
W grudniu 2007 roku pięć osób zostało aresztowanych po tym, jak podobno sprzedało plantatorom w Beaujolais prawie 600 ton cukru. Do 100 plantatorów zostało oskarżonych o wykorzystanie cukru do nielegalnej szaptalizacji, a także o przekroczenie kwot objętościowych w latach 2004-2006.
Apelacja
Nowe zasady dotyczące apelacji Beaujolais zostały wydane przez INAO w 2011 roku. Istnieje 12 głównych apelacji win Beaujolais obejmujących produkcję ponad 96 wiosek w regionie Beaujolais. Zostały one pierwotnie ustanowione w 1936 roku, z dodatkowymi crus promowanymi w 1938 i 1946 roku, plus Régnié w 1988 roku. Około połowa wszystkich win Beaujolais jest sprzedawana pod podstawowym oznaczeniem Beaujolais AOC. Większość tego wina produkowana jest w południowym regionie Bas Beaujolais zlokalizowanym wokół miasta Belleville. Minimalny naturalny poziom alkoholu dla winogron wynosi 10%, a maksymalna wydajność wynosi 60 hl/ha (65 hl/ha w przypadku obfitych zbiorów). Wino może być oznaczone jako Beaujolais Supérieur w przypadku, gdy minimalny naturalny poziom alkoholu dla winogron wynosi 10,5%, a maksymalna wydajność wynosi 58 hl/ha (63 hl/ha w przypadku obfitych zbiorów). Dokładnie te same limity obowiązują dla Beaujolais-Villages. Maksymalny poziom szaptalizacji ustalono na 3 g/l (glukoza + fruktoza).
Beaujolais AOC jest najbardziej rozbudowaną apelacją dopuszczoną do stosowania w każdej z 96 wiosek, ale zasadniczo obejmującą 60 wiosek, i odnosi się do wszystkich podstawowych win Beaujolais. Duża część win produkowanych w tej apelacji jest sprzedawana jako Beaujolais Nouveau. Rocznie w tej apelacji produkuje się średnio około 75 milionów butelek. Maksymalny poziom dwutlenku siarki w Nouveau jest ograniczony na poziomie 100 mg/L.
Beaujolais-Villages AOC, kategoria pośrednia pod względem klasyfikacji, obejmuje 39 gmin/winnic w Haut Beaujolais, północnej części regionu stanowiącej jedną czwartą produkcji. Część jest sprzedawana jako Beaujolais-Villages Nouveau, ale nie jest to powszechne. Większość win wypuszczana jest na rynek w marcu następnego roku po zbiorach. Teren tego regionu jest bardziej wzniesiony, z bardziej łupkowym i granitowym składem gleby niż to, co znajduje się w regionach AOC Beaujolais, a wino ma potencjał, by być wyższej jakości. Jeśli winogrona pochodzą z obszaru jednej winnicy lub gminy, producenci mogą dołączyć nazwę swojej konkretnej wioski do oznaczenia Beaujolais-Villages. Ponieważ większość wiosek Beaujolais, poza tymi sklasyfikowanymi jako Cru Beaujolais, wioski mają niewielką rozpoznawalność nazw międzynarodowych większość producentów decyduje się na utrzymanie oznaczenia Beaujolais-Villages. Maksymalna dopuszczalna wydajność dla tego AOC wynosi 58 hl/ha.[1] Wina te przeznaczone są do spożycia młodego, w ciągu dwóch lat od zbiorów. Kilka gmin z AOC Beaujolais-Villages kwalifikuje się również do produkcji swoich win w ramach AOC Mâconnais i Saint-Véran. Producenci Beaujolais, którzy produkują czerwone wino w ramach apelacji Beaujolais-Villages, często będą produkować swoje białe wino pod bardziej rozpoznawalnymi na świecie nazwami Mâcon-Villages lub Saint-Véran.
Cru Beaujolais
Cru Beaujolais, najwyższa kategoria klasyfikacji w Beaujolais, rozliczają produkcję w ramach dziesięciu wiosek/obszarów u podnóża gór Beaujolais. W przeciwieństwie do Burgundii i Alzacji, określenie cru w Beaujolais odnosi się do całego obszaru produkcji wina, a nie do pojedynczej winnicy. Siedem z Crus odnosi się do rzeczywistych wiosek, podczas gdy Brouilly i Côte de Brouilly odnoszą się do obszarów winnic wokół Mont Brouilly, a Moulin-à-Vent nosi nazwę lokalnego wiatraka. Wina te zwykle nie pokazują słowa „Beaujolais” na etykiecie, próbując oddzielić się od masowo produkowanego Nouveau; w rzeczywistości winnice w wioskach cru nie mogą produkować Nouveau. Maksymalna wydajność dla wina Cru Beaujolais wynosi 48 hl/ha. Ich wina mogą być bardziej pełne, o ciemniejszej barwie i znacznie dłużej leżakujące. Z północy na południe crus Beaujolais to: Saint-Amour, Juliénas, Chénas, Moulin-à-Vent, Fleurie, Chiroubles, Morgon, Régnié, Brouilly i Côte de Brouilly.
Beaujolais Blanc & Beaujolais Rosé – W regionie uprawia się niewielką ilość białego wina z Chardonnay, które wykorzystywane jest do produkcji Beaujolais Blanc lub Beaujolais-Villages Blanc. Winnice, w których produkuje się te wina, znajdują się zwykle na wapiennych glebach na dalekich północnych krańcach regionu. Częściowo powodem małej produkcji tych win jest to, że wiele winnic pokrywa się z regionami Mâconnais, a producenci zazwyczaj decydują się na etykietowanie swoich win pod bardziej rynkową i dobrze znaną nazwą Mâcon Blanc. W kilku gminach Beaujolais obowiązują również przepisy ograniczające plantatorów do przeznaczania nie więcej niż 10% powierzchni winnic na białe odmiany winorośli. Beaujolais Rosé z Gamay jest dozwolone w Beaujolais AOC, ale jest rzadko produkowane.
10 crus Beaujolais różni się charakterem. Poniższe trzy crus produkują najlżejsze Beaujolais i są zwykle przeznaczone do spożycia w ciągu trzech lat od produkcji.
Mont Brouilly w centrum, otoczony winnicami
Brouilly – Największe cru w Beaujolais, położone wokół Mont Brouilly i zawierające w swoich granicach podokręg Côte de Brouilly. Wina zwracają uwagę aromatami borówek, wiśni, malin i porzeczek. Wraz z Côte de Brouilly jest to jedyny region Cru Beaujolais, który dopuszcza do produkcji na tym obszarze winogrona inne niż Gamay, przy czym winnice uprawiają również Chardonnay, Aligote i Melon de Bourgogne. Brouilly cru zawiera również słynną winnicę Pisse Vieille (w przybliżeniu tłumaczone jako „szczwana stara kobieta!”), który otrzymał swoją nazwę od lokalnej legendy o pobożnej kobiecie katolickiej, która źle usłyszała rozgrzeszenie lokalnego księdza do „Allez! Et ne péchez plus.” (Idź! I nie grzesz więcej.) jako „Allez! Et ne pissez plus.” (Idź! I nie szczaj więcej). Nazwa winnica to napomnienie, jakie dał jej mąż na wieść o słowach księdza.
Régnié – Najpóźniej uznane cru, dopiero w 1988 roku obszar Beaujolais-Villages do Cru Beaujolais. Jedno z bardziej pełnych crus w tej kategorii. Zwraca uwagę aromatami czerwonej porzeczki i malin. Lokalne przekazy w regionie mówią, że to cru było miejscem pierwszych winnic zasadzonych w Beaujolais przez Rzymian.
Chiroubles – To cru posiada winnice na jednych z najwyższych wysokości wśród Cru Beaujolais. Chiroubles cru są zauważane ze względu na ich delikatne kwiatowe zapachy, które często zawierają aromaty fiołków.
Kolejne trzy crus produkują bardziej średnie Cru Beaujolais, które potrzebują co najmniej roku starzenia w butelce i są najlepsze do spożycia w ciągu czterech lat od rocznika.
Côte de Brouilly – Położone na wyższych stokach wygasłego wulkanu Mont Brouilly w obrębie Brouilly Cru Beaujolais. Wina z tego regionu są bardziej skoncentrowane z mniejszą ilością ziemistości niż wino Brouilly.
Fleurie – Jedno z najczęściej eksportowanych Cru Beaujolais do Stanów Zjednoczonych. Wina te często mają aksamitną teksturę z owocowym i kwiatowym bukietem. W idealnych rocznikach produkuje się vin de garde (wino do starzenia), które ma starzeć się co najmniej cztery lata przed spożyciem i może trwać nawet 16 lat.
Saint-Amour – Lokalna tradycja ludowa sugeruje, że region ten został nazwany na cześć rzymskiego żołnierza (św. Amora), który nawrócił się na chrześcijaństwo po ucieczce przed śmiercią i założył misję w pobliżu tego obszaru. Wina z Saint-Amour wyróżniają się ze względu na ich pikantne smaki z aromatami brzoskwiń. Wina vin de garde wymagają co najmniej czteroletniego starzenia i mogą dojrzewać do 12 lat.
Ostatnie cztery crus produkują najpełniejsze ciała przykłady Cru Beaujolais, które potrzebują najwięcej czasu starzenia się w butelce i są zwykle przeznaczone do spożycia między 4 a 10 roku po zbiorach.
Chénas – Kiedyś zawierało wiele winnic, które obecnie sprzedawane są pod oznaczeniem Moulin-à-Vent. Obecnie jest to najmniejsze Cru Beaujolais z winami, które zwracają uwagę aromatem dzikiej róży. W idealnych rocznikach produkowany jest vin de garde, który ma się starzeć co najmniej pięć lat przed spożyciem i dojrzewać do 15 lat. Nazwa obszaru pochodzi od lasu francuskich dębów (chêne), które niegdyś porastały zbocza wzgórza.
Juliénas AOC – To cru opiera się wokół miejscowości nazwanej na cześć Juliusza Cezara. Wina produkowane z tego obszaru są zauważane ze względu na bogactwo i pikantność z aromatami przypominającymi piwonie. W przeciwieństwie do twierdzeń Régnié, plantatorzy Juliénas wierzą, że obszar ten był miejscem pierwszych winnic zasadzonych w Beaujolais przez Rzymian podczas tego podboju Galii.
Morgon – Produkuje ziemiste wina, które po pięcioletnim starzeniu mogą nabrać burgundzkiego charakteru o jedwabistej strukturze. Wina te mają zazwyczaj najgłębszy kolor i najbardziej bogate Cru Beaujolais z aromatami moreli i brzoskwiń. W ramach tego cru istnieje szczególne zbocze, znane jako Côte du Py, w centrum Morgon, które produkuje najpotężniejsze przykłady win Morgon.
Moulin-à-Vent – Wina są bardzo podobne do pobliskiego Chénas Cru Beaujolais. Region ten produkuje jedne z najdłużej działających przykładów wina Beaujolais, z niektórych win trwających do 10 lat. Niektórzy producenci starzeją swoje Moulin-à-Vent w dębie, co nadaje tym winom więcej taniny i struktury niż innym winom Beaujolais. Wyrażenie fûts de chêne (dębowe beczki) pojawia się czasem na etykiecie tych dojrzewających w dębie win. Region ten jest zauważany z powodu wysokiego poziomu manganu, który znajduje się w glebie, a który w wysokich stężeniach może być toksyczny dla winorośli. Poziom toksyczności w Moulin-à-Vent nie zabija winorośli, ale wystarczy, aby spowodować chlorozę i zmienić metabolizm winorośli, aby poważnie zmniejszyć plony. Wina powstałe z Moulin-à-Vent są najbardziej pełnymi i potężnymi przykładami w Beaujolais. Style vin de garde wymagają co najmniej 6 lat starzenia i mogą trwać nawet do 20 lat.
10 Crus Beaujolais
Saint-Amour AOC
Juliénas AOC
Chénas AOC
Moulin-à-Vent AOC
Fleurie AOC
Chiroubles AOC
Morgon AOC
Régnié AOC
Côte de Brouilly
Brouilly AOC
38 Oficjalnych miejscowości Beaujolais
Les Ardillats
Beaujeu
Blacé
Cercié
Charentay
Chénas
Chiroubles
Denicé
Emeringes
Fleurie
Juliénas
Jullié
Lancié
Lantignié
Marchampt
Montmelas-Saint-Sorlin
Odenas
Le Perréon
Pruzilly
Romanèche-Thorins
Quincié-en-Beaujolais
Régnié-Durette
Rivolet
St-Amour-Bellevue
St-Didier-sur-Beaujeu
St-Etienne-des-Oullières
St-Etienne-la-Varenne
St-Symphorien-d’Ancelles
St-Vérand
St-Julien
St-Lager
Salles-Arbuissonnas-en-Beaujolais
Vaux-en-Beaujolais
Vauxrenard
Villié-Morgon
Chânes
La Chapelle-de-Guinchay
Leynes